Czy było warto? Zdecydowanie tak!

Niepewne początki i późniejsze sukcesy

Gdy po raz pierwszy przyszliśmy do naszego ośrodka czuliśmy się trochę niepewnie. Nasza praca miała polegać na organizowaniu aktywności dla dzieci, które pochodzą z tzw. marginesu społecznego a także dla osób starszych. Na początku było głośno, panował chaos, bariera językowa dawała się we znaki. Dużo nowych osób i informacji do przyswojenia. Ale dzień za dniem coraz lepiej zapoznawaliśmy się z dzieciakami, a po miesiącu niektóre z nich nie chciały się od nas odkleić. Cały czas się przytulając i dukając słówka po angielsku lub mówiąc do nas albańskie Te Dua czyli ‘kocham Cię’.

Natomiast jeżeli chodzi o naszych staruszków postanowiliśmy nagrać o nich film dokumentalny. Spędziliśmy godziny na rozmowach, pokazywaniu zdjęć i tłumaczeniu. Finalnie kobiety, które podzieliły się z nami swoimi historiami jak to np. własnymi rękoma budowały kraj po upadku komunizmu, zostały naszymi kochanymi babciami. Kiedy nie pojawialiśmy się przez kilka dni w centrum ze względu na dni wolne, martwiły się o nas i dopytywały gdzie się podziewamy. W rezultacie bardzo zżyliśmy się wszyscy ze sobą, dzięki czemu czas spędzony w centrum był świetną rozrywką a nie pracą!